Το Πάσχα μάς τέλειωσε...Κλαψ Κλαψ

Προχθές το βράδυ, όπως όλες οι οικογένειες, εγώ και οι γονείς μου (ο σκύλος δεν είχε όρεξη να 'ρθει ;-) πήγαμε στην εκκλησία για να γιορτάσουμε την Ανάσταση το Κυρίου. Μετά τα λόγια του παπά, όταν όλοι είχαν ανάψει τις λαμπάδες τους, είδαμε τα πολύγχρωμα πυροτεχνήματα. Αυτά ποίκιλαν σε μεγέθη και χρώματα, αλλά γρήγορα την ατμόσφαιρα κατέκλυσε ένας αποπνικτικός καπνός. Το καλύτερο όμως ήρθε μετά, όταν ακούστηκαν δύο εκκωφαντικές κανονιές. Η πρώτη ήταν ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν ήταν πολύ δυνατή. Η δεύτερη όμως μας έκανε όλους να τρομάξουμε με τη δύναμη και το θόρυβο της, και έκανε τις καρδιές μας να χτυπάνε πολύ γρήγορα. (Ένας γέρος έπαθε καρδιακό αλλά καλύτερα να μη το αναπτύξω αυτό...)*

Μετά από την τρομακτική βόλτα στην εκκλησία οι γονείς μου κι εγώ επιστρέψαμε σπίτι, όπου μας περίμενε αχνιστή μαγειρίτσα αλλά και πολλά άλλα νόστιμα και λαχταριστά φαγητά. Η μητέρα μου για πρώτη φορά έγραψε. Πιο νόστιμη μαγειρίτσα δεν έχω ξαναφάει. Αλλά όπως συνηθίζει να λέει "δεν πέτυχε, έτυχε". Αφού φάγαμε και τα γλυκά τσουγκρίσαμε αβγά (ο σκύλος δεν τσούγκρισε). Αυτό λοιπόν ήταν το δικό μου Πάσχα... Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά! Και μιας και σήμερα γιορτάζανε οι Γιώργηδες τους αφιερώνω το τραγούδι "όπου Γιώργος και μάλαμα". Χρόνια σας πολλά.


* Το πιστέψατε; Χα, Σας την έφερα. Όχι, δεν είναι αλήθεια. Ευτυχώς δεν είχαμε τέτοιο συμβάν. Θα μπορούσε όμως με τους εκκωφαντικούς αυτούς ήχους.